بازگشت
بر و را ه بر و
خوشه چين خوشه چين

 برو، د یگه را ه برو، گفتم که با رگرا ن ا ست و را ه د و ر،ا ین با ر، با ید که تقسیم میگر د ید تا فشا ر با ربا لا ی یک شا نه سنگینی نکند ، پیش شو، پس نبی برو به را ه رفتنت ا دا مه بد ه، گفتم که همیشه سرتمبگی میکنی، همین ا کنو ن شا نه ها یت شا ریده ا ست، زد ه و زخمی ا ست ، یکبا رنه بلکه چند ین با رخوا ستی که ا زما یش کنی، یک مرتبه نه بلکه چندین مرا تب ا ز نزد ت با رچپه شد ، به با ر خسا ره آ مد  شریکا ن ا سترا تیژی ا ت، ا ز تو نا را ض گرد ید ند و ا ز تو جدا شد ند، به تو بی     ا عتما د شد ند، پا رچه پا ر چه شد ند، ر فتند به د نبا ل با رکش د یگر که با ر زد ن را خو ب یا د دا شته با شند، طوری با ربزنند که با رکج نبا شد،همین د فعه که میخوا هی با ر را با زهم به تنها ی ببری،ا حسا س میشو د که با رکج ا ست، گپکها ی د وره کلا ی صحنکی را گا وخورد، منزل خیلی ها د و را ست ود زدا ن د رکمین نشسته ا ند، با ربه منزل مقصود نمیرسد ،ا ین د وره د وره ا ست که خیلی خطرنا ک ا گردرین دوره ، با ررا چپه کرد ی زند گی سیا سی هم برا ی تومحا ل ا ست ، به حرفها ی رفیقت گو ش کن، من خو د شمن تونمیبا شم ، مشوره ها ی د وستا نه میدهم ، میگو یند که ( من به حا ل تو گریه میکنم تو به طرف من میخند ی) د رنقش با ند ست عمل نکو ا ورفیق من د رپهلوی توهستم که تو را کسی چیزی نمیگوید، ا گرا زپهلویت خود را کنا ر بکشم ، بمجرد یکه صدا کشید ی، د رگذ شته آ هنگ ها ی توکدا م پیا م خو بی برا ی مرد م  ندا ده ا ست که خو ش مرد م بیا ید، جزپیا م شیطنت د سیسه کا ر ی و نفا ق ا ندا زی و بهره بردا ری ها ی سیا سی،ا گرآ هنگت با ر دو م به گو ش مرد م طنین ا ندا خت بدا ن که هزا را ن قفا ق به رو یت میخوری ، بخا طری که ، چهره تو آ شنا ا ست ، تو ن آ وا زت بگو ش مرد م آ شنا یی دا رد گفتم که ا گرا ین مرتبه د رزیربا رخوا بید ی، یک لگد من هم به نوبه خود، د رفرق سرت میزنم.                     گمش کو، د م خره که هرقد ر بلست کنی با زهم یک بلست ا ست ا زین گپ ها وگفت و شنید ها بسیا ر د یده ا یم و شنیده ا یم، مغزها همه لشم شده ا ند، حر فها و مشو ره ها همه ا ز مغز ها می لغزند ، گیر نمیکنند، بیا یید که رو ی مو ضوع د یگر صحبت کنیم.                                                                                               

 یک آ د م قصه میکرد و میگفت که من لا لا سا لنگی، در را ه یک جا شد یم، همرا ه کا کا کلنگی ، ا و دا شت ، شف تا به زا نو ، جغه به فر ق ، به سر لنگی، روا نه شد یم به سو ی کو ته سنگی ، دا خل گشتیم به سموا ر، نشستیم با لا ی گلیم ، گلیم بود سا خت د یزنگی ، نا گها ن ا زگو شه شنید یم ، آ هنگی که یکی میگفت منم نرزنگی ود یگری میگفت منم برزنگی، مو ی سفیدی صدا زد و گفت که خا مو ش با شید ا و چو چه ها ی فرنگی ، دونفرنشسته درمقا بل هم، یکی برتن د ریشی پلنگی ، د یگر ی برسرچهل تا رملنگی، بیروبا ربود ، گو یا که ا ین  مید ا ن ا ست بو د نه جنگی ، مشت ها گره خو رده ، چو ن کلو له سنگی ، بررخ هم وا رمیکرد ند روها شده بود ند زخمی ، سرخ  رنگ ر نگی .                                                                                                 

 زما ن بو د سا ل 1345 هجری و شمسی.

نا گها ن مر دا نی آ مد ند ا ز بیر و ن ، آ نها به ا مید چا ی خو رد ن آ مد ه بو د ند ، همه شا ن بود ند آ د م ها ی مستقل وبا وجدا ن ، ا زگو شه ها ی مختلف ا فغا نستا ن ، بد یع ا لزما ن بو د ا ز تا لقا ن، مجید و سید کر یم بو د ند ا زقر یه بها رخوگیا نی وعلینگا ر لغما ن ، عبدا لر حیم ا ز قره با غ، ا شر ف ا ز ا رغند ه پغما ن ،سید نا د رو سید نصرا لد ین ا ز لو گروخو شه چین ا ز پر وا ن ، عزیزبود ا ز سخن گووقصه خوا ن و دا ود بودا زقا بو زا ن وسخن دا ن، غو ث آ رزوبو د خو ب جوا ن ، سید عا لم بود کا ر فهم و کا ر دا ن ، صد یقی وا ستا ذ ستا ر، د یگرنیستند د رمیا ن یکی       د رکا نا د ا، ا ستا ذ ستا رشا د روا ن ، صد یقی د ر سا نحه تا جقرغا ن هرد و پیو ستند به رحمت ا یز د لا مکا ن، ما جرا برا ی شا ن ا فتا د بیگا نه، شد ند هک و پک و حیرا ن ، د ل هر یک شد کبا ب و بر یا ن ، چشما ن هر یک پرا ز آ ب، د یده به گریا ن ، تا ریکی ا ندا خت زمین و زما ن ، غزیز و دا ود ، هر د و پا را پیش ا ندا ختند پا را د رمیا ن ، ترس ا زخدا دا شتند، نه ا زا نسا ن ، یکی پی د یگرشروع کرد ند به گفتا رو بیا ن، سخن ها به د لها را ه میا فت، شنیدم که میگفت صد قه هما ن کا م و زبا ن، ولی این هرد ومیگفتند که واه واه ا فسو س به حا ل نسل ا فغا ن،یکی ا سیرغول بیا با ن، د یگری به چنگ چو چه شیطا ن ود یگری زیرنا م د فا ع ا زموقف زحمت کشا ن ،ا ین هاهمه د رمعا مله قرا رگر فته ا ند، زیرنظرروس

( تا جکستا ن ، ا ز بکستا ن، تر کمنستا ن ) و تحت نظرا مریکا وا نگلستا ن (عربستا ن ، پا کستا ن و غربستا ن، ا یرا ن )

میگفتند چیزیکه عیا ن ا ست چه حا جت ا ست به بیا ن،ا گربخوا هی و یا نخواهی، همین ا کنو ن و ضعیتی که جر یا ن دا رد ، د رکو ریا ویتنا م و د ر جها ن ، تغیر محل می یا بد به ا فغا نستا ن ، مرم ا فغا نستا ن را هم شر ق وهم غر ب مسلح میسا زند تا به د ندا ن،تا حر یف حریف خو درا بخوابا ند د رد یگر میدا ن ، صحبت ها کا ملآ بیر و ن میگر د ید ا زعمق قلب یک ا نسا ن، معلما نه و ا ستا ذا نه فصیح و بیا ن ، قنا عت کر د ند یکجا با ما بستند همه عهد و پیما ن و گفتند که د شمن د شمن مشتر ک ا ست   ا گرا ز زمین ا ست وا ز آ سما ن ، برا ی ز د و د ن مشترک یکپا ر چه میشویم به ما نند برا درا ن ، خوا هرا ن و رفیقا ن ، همه ما ا فتخا رنما ییم به کا رنا مه ها ی                خا طره آ فرین نسل آ ریا ن ( خرا سا ن + ا فغا ن) ا گر تا جک ا ست  ا زبک       ا ست  تر کمن ا ست ، ا گر پشه ا ی ا ست ، بلو چ ا ست و ................ و پتا ن . 

                                                     

 

                                                                                          

 


March 19th, 2006


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات